1992.همیشه آرزوم بوده بتونم روش کار این زنجیر احمقو برا یکی توضیح بدم ببینم سرم آروم میشه یا نه

هیچ چیز زندگیم درست نیس. سر جاش نیس. زندگیم، زندگیمون... نمیدونم.

این زندگی

مال هرکی که هست

خیلی درهم و فلانه. دوسش ندارم. خودمونو دوس دارم اما زندگیمونو نه.

و اینه که میخوام زندگی خودمو داشته باشم. چون خیلی زور بزنم خودمو میتونم جم کنم. نمیتونم برا بقیه کاری کنم. نمیتونم به کسی کمک کنم. علاقه ای به آدم خوبه شدن ندارم که بخوام حال همه رو خوب کنم همه چی رو بچینم سرجاش. ولی حتی همونو هم نمیتونم. پس تو همین زندگی یی که دوسش ندارم موندم...

+ الان شما نمیدونین بعد از اخرین جمله های این متن، چن تا موضوع دیگه زنجیر وار بهش وصل شد که ربطی نداش و حتی نقض میکرد و چرت و پرت و لابلابلاب و من دلم میخواد سرمو بکوبم به دیوار تا این زنجیره پاره شه.

بچسبد به: مزخرف , من یه دچارم سادگانه...